[SEVENTEEN] 地老天荒 ชั่วฟ้าดินสลาย

ฟิคเรื่องนี้ Yaoi หรือ ชายรักชายนะคะ

เห็นว่ามีคนเข้าใจผิดคิดว่าชายหญิงก็เลยมาแจ้งให้ทราบ

แล้วก็ขออภัยด้วยที่ไม่ได้จั่วหัวให้ชัดเจนไว้แต่แรก

สำหรับผู้ใดที่หลงผิดเข้ามาก็เชิญกดปิดได้เลยนะคะ

ขอบคุณค่ะ!

*ได้แต่หยุดเพียงตรงนี้ ไม่กล้าก้าวต่อไป

ใจหวังหยุดความเศร้าเสียใจไม่ให้แสดงออกมา

การจากลาที่เขียนเอาไว้ด้วยมือของเธอบนหน้าถัดไปของชีวิตฉัน

ไม่มีทางให้ปฏิเสธได้เลย

เราเดินบนทางสายนี้อย่างเร่งรีบเกินไป

โอบกอดแต่ความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริง

สายเกินไปแล้วที่จะรังรอและกลับไปเชยชม

แม้แต่กลิ่นของดอกมู่หลานก็ไม่อาจลบเลือนความเจ็บช้ำนี้

**ไม่อาจจ้องมองแสงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านหมู่เมฆนั้นอีกแล้ว

ไม่เสาะหาสรวงสวรรค์ของเราสองที่เคยให้สัญญาไว้แก่กันอีกแล้ว

ไม่ทอดถอนใจกับความไม่เที่ยงของสรรพสิ่งที่เธอเคยบอกไว้

ไม่อาจได้...แม้แสงตะวันอันแสนสั้น

(*,**)

สรวงสวรรค์แห่งนั้น ที่ซึ่งฉันเคยรักเธอ...

Thank you trans : nunui okcat

****คำชี้แจง****

ฟิคเรื่องนี้ออกแนวพีเรียตจีนโบราณดังนั้นชื่อที่ใช้เรียกตัวละครนั้นจึงได้นำชื่อจีนของเหล่าหนุ่ม ๆ มาเขียนโดยนำชื่อมาจาก Cr.Farida Boonchuen มีทั้งตัวจีน และเสียงอ่านพร้อม หากยังไม่คุ้นชินกับชื่อแนะนำให้อ่านซ้ำ ๆ ก่อนนะคะจะได้ไม่งง เนื้อเรื่องไม่ได้อิงประวัติศาสตร์โดยแม้แต่น้อย แต่งขึ้นจากการมโนล้วน ๆ เรื่องยุคสมัยก็ไม่ค่อยจะแม่นนัก หากผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ 

ข้าน้อยขอคราวะสามจอก!

T
B